De afgelopen maanden werd ik fan van premier Rutte. Niet omdat ik het per definitie eens was met alles wat hij zei, of met alles wat er is gebeurt, maar omdat hij het fantastisch heeft gedaan en om wie hij was in deze crisis. Want ga er maar aan staan, om in een tijd van groeiende paniek over iets waar geen enkele zekerheid over is, beslissingen te moeten presenteren en dragen. Om het hoofd enigszins koel te houden en de mensen streng en bemoedigend toe te kunnen spreken. En dan verlies je ook nog je moeder en moet je door… Diep respect kreeg ik voor hem.
Je kunt van alles vinden van de maatregelen en de berichtgeving er omheen (en geloof me, ik vind er ook van alles van!), maar we zijn in ieder geval in een totaal andere wereld beland, dan waar we waren. Misschien is jouw leven erg op zijn kop gezet, of misschien merk je er in de praktijk eigenlijk nog niet zoveel van, maar het is echt anders. De werkelijke gevolgen van zowel het virus zelf als van alle maatregelen moeten we, geloof ik, echt nog gaan voelen. Economisch en financieel, maar ook in de gezondheidszorg en zeker ook in de kerk. Landelijk en wereldwijd.
Al werd ik fan van Rutte, heb ik me vanaf dag 1 verzet tegen zijn term ‘het nieuwe normaal’ als een beschrijving van de wereld die draait onder de genomen maatregelen. De anderhalve meter maatschappij als het nieuwe normaal. Geen aanrakingen als het nieuwe normaal. Mensen in quarantaine of (intelligente) lock down als het nieuwe normaal. Online onderwijs, gesloten sportscholen en horeca, noem het allemaal maar op… als het nieuwe normaal.
Nee… ik weigerde en weiger nog steeds om dat het nieuwe normaal te noemen. Laten we het alsjeblieft een tijdelijk abnormaal noemen. Niet omdat we het niet accepteren, niet omdat we weten wanneer het allemaal eindigt, maar omdat het niet normaal is! En omdat het nooit normaal mag worden, dat een oudere, een zieke, of zelfs een stervende geen bezoek mag krijgt. Omdat het nooit normaal mag worden dat een vallend kind niet overeind geholpen mag worden door een volwassene. Omdat het nooit normaal mag worden dat mensen elkaar niet aan mogen raken, depressief raken van huidhonger en isolement. Omdat het nooit normaal mag worden dat we niet samen afscheid mogen nemen van hen die ons lief zijn en ons verdriet werkelijk mogen delen.
Dat is abnormaal – en ik sta in de hoop en overtuiging dat het tijdelijk zal zijn.
En toch… toch wil ik niet terug naar het oude normaal, want zo normaal was die wereld ook niet. We waren het misschien allemaal gewend, en hele wat mensen hadden het goed, maar zovelen toch ook niet. Kijk maar naar de gekleurde bevolking in Amerika die nu opstaat voor rechtvaardige behandeling. De verhalen van zoveel mensen over de hele wereld die zich daarbij aansluiten, ook met discriminatie te maken hebben gehad. De armoede die over de hele wereld in meer of mindere mate voorkomt. De eenzaamheid wat ook voor de lock down een groot probleem was. Het geweld en de machtsstrijd die door de wereld woekert… Nee naar het oude normaal wil ik ook niet terug.
Laten we op weg naar een werkelijk nieuw normaal. Een nieuw normaal waar de liefde regeert. Een nieuw normaal zoals Jezus voorleefde en leerde. Een nieuw normaal “waar de nederigen van hart gelukkig zijn, waar de zachtmoedigen het land bezitten, waar zij die hongeren naar gerechtigheid, verzadigd zullen worden, waar de zuiveren van hart God zelf zullen zien, waar vredestichters kinderen van God worden genoemd, en degenen die opgekomen zijn voor gerechtigheid, zich thuis zullen weten in het Koninkrijk van God”. (Mat.5:1-10) Laat het nieuwe normaal een tijd zijn waar we zorgen voor elkaar, waar we betrokken zijn bij elkaar, waar er voor iedereen genoeg is, waar haat en angst weggevaagd worden door de liefde. Dat is mijn hoop, mijn uitzicht op Gods Koninkrijk. Laten we daar samen aan werken – op weg naar een echt nieuw normaal!